امداد و نجات

حادثه هیچ گاه خبر نمی کند

حادثه هیچ گاه خبر نمی کند
این جمله معروفی است که بارها شنیده ایم که « حادثه هیچ گاه خبر نمی کند» . هر لحظه ممکن است شاهد وقوع یک حادثه یا بیماری ناگهانی باشیم و بعضی از عوامل طبیعی و غیر طبیعی احتمال وقوع آن را افزایش می دهند. عوامل طبیعی مثل زلزله ، سیل ، طوفان و عوامل غیر طبیعی مانند تصادف های رانندگی ، سقوط از ارتفاع ، حوادث حین کار و…
سرزمین ما ایران به علت وضعیت خاص گیتاشناسی و شرایط آب و هوایی جزء ده کشور حادثه خیز مهم دنیا تلقی می شود.
از طرفی مانند دیگر کشور های جهان ، به سمت صنعتی شدن پیش می رود و آسیب های ناشی از این موضوع نیز رو به افزایش است. در کنار حوادث ، بیماری های قلبی – عروقی نیز یکی از بزرگ ترین عوامل مرگ و میر در سطح دنیا تلقی می شود و پیش بینی ها حاکی از افزایش آن همزمان با پیشرفت و صنعتی شدن جامعه بشری است.
حال این سؤال پیش می آید : برای رو به رو شدن با حادثه ای که خبر نمی کند ، چه مقدارآمادگی داریم؟
فرآیند درمان فردی که دچار حادثه یا بیماری ناگهانی شده است ، از همان لحظه اول وقوع آن آغاز می شود. به طور معمول در اکثر مواقع در همان لحظه اول بجز افراد خانواده و مردم عادی ، فرد دیگری مانند پزشک ، پرستاریا تکنسین اورژانس بر بالین مصدوم حضور ندارد . انجام و یا عدم انجام یکسری از کارها برای مصدوم تا رسیدن نیروهای امدادی در همان لحظات اولیه تأثیر فراوانی در سیر درمان و بهبودی یا عدم بهبودی مصدوم به همراه دارد. به طور مثال اگر فردی دچار خفگی با جسم خارجی یا ایست قلبی تنفسی شده باشد و در لحظات اول اقدام مناسبی برای وی انجام نگیرد ، احتمال بهبودی وی بسیار کاهش می یابد یا این که اگر فردی به علت سانحه رانندگی داخل خودرو محبوس شده است و افراد حاضر در صحنه به روش نادرست وی را از خودرو خارج کنند ، احتمال بوجود آمدن یک ناتوانی مادام العمر برای مصدوم افزایش خواهد یافت .
برای این که بدانیم در زمان وقوع حادثه یا یک بیماری ناگهانی چه کارهایی را باید انجام دهیم و چه کارهایی را نباید انجام دهیم ، نیاز به داشتن مدرک دانشگاهی پزشکی یا پرستاری نداریم. شما می توانید با آشنایی با اصول کمک های اولیه نقش بسیار مهمی را در شروع فرآیند درمان مصدومین ایفا کنید. شما با فراگرفتن کمک های اولیه متوجه می شوید که در زمان وقوع حادثه یا بیماری انجام دادن و ندادن چه کارهایی به نفع مصدوم است پس جلوی پیشرفت آسیب و یا بیماری تا رسیدن نیروهای امدادای را می گیرید.

ارزیابی اولیه مصدوم (بخش اول )

پس از اطمینان از امن بودن صحنه حادثه و برآورد وسعت حادثه حالا نوبت به مرحله بعدی یعنی ارزیابی اولیه مصدوم می رسد . این ارزیابی شامل سه قسمت اصلی است که عبارتند از :
۱- ارزیابی سطح هوشیاری
۲- تنفس
۳- گردش خون ( پرفوزیون )
ارزیابی سطح هوشیاری ( LOC )
در اولین اقدام شما نیاز دارید پاسخگویی بیمار را بررسی کنید . به مشاهدات خود از وضعیت مصدوم دقت کنید . برای مثال ؛ آیا مصدوم قادر به صحبت کردن با شما است ، ناله می کند ، سر و صدا ایجاد می کند و یا به اطراف حرکت می کند ؟
اگر بیمار پاسخگو است در ابتدا سعی کنید اطمینان او را جلب کنید و برای کمک کردن به او ابتدا اجازه بگیرید سپس در مورد آنچه رخ داده است ، از او سؤال کنید .
اگر مصدوم ساکت است و هیچ حرکتی ندارد نشانه غیرپاسخگو بودن مصدوم است . برای بررسی کردن پاسخگویی فرد ، بر روی شانه های مصدوم ضربه بزنید و با صدای بلند سؤال کنید : خوبی ؟
اگر او را می شناسید اسم او را صدا بزنید . علاوه بر این شما برای تعیین سطح هوشیاری مصدوم می توانید از روش AVPU استفاده کنید .

AVPU
A –هوشیار–  به طور کامل هوشیار است
V   — کلامی —       پاسخ به محرک کلامی
P   — دردناک —   پاسخ به محرک دردناک
U –غیر پاسخگو — هیچگونه پاسخی ندارد

به یاد داشته باشید که پاسخ به محرک های کلامی ممکن است بسیار ضعیف باشد . مثلاً ؛ برخی حرکات بیمار یا باز کردن لحظه ای چشم ها . گاهی شما مجبور هستید برای ارزیابی مصدوم از تحریکات دردناک استفاده کنید . مانند ضربه زدن به شانه های مصدوم .

اگر بیمار هوشیار نیست و یا پاسخی نمی دهد در صورت نیاز درخواست نیروی کمکی کنید .
منبع مطالب : www.firstaider.ir

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

دکمه بازگشت به بالا